Op dit moment zijn mijn collega’s en ik druk bezig met het opnieuw formuleren van beleidsplannen voor Centre Céramique, waar de stadsbibliotheek deel van uitmaakt. U kunt de onderwerpen van dit nieuwe beleid vast wel raden: meer synergie in huis, samenwerking met andere partijen, efficiëntere en doelmatigere werkprocessen en dat allemaal met als rode draden de grote veranderingen in de mediawereld en de bezuinigingen.
Bij het opruimen van oude papieren vond een collega een notitie m.b.t. het beleid voor komende jaren uit 1984. Los van de spelling, zoals r
ekreatie en
edukatie, was de inhoud mij niet vreemd. Net zoals nu was ook toen de
dienstverlening ten behoeve van de jeugd en van jongeren een speerpunt. Het streven naar kwaliteit stond hoog in het vaandel. En de Bibliotheek, met een hoofdletter, richt zich op
gebruikers met een kwetsbare maatschappelijke positie.
Waarom hebben we eigenlijk heisessies en discussiëren we urenlang over onze missie, visie, prioriteiten en stellen dan een strategisch plan op? Waarom schrijven we niet gewoon die oude stukken over, verschuiven hier en daar een prioriteit, vervangen informatiefunctie door mediawijsheid? Hier en daar strooien we dan nog met wat termen als open acces, metadata, retail en klantsegment en we zijn weer klaar en kunnen overgaan tot de orde van de dag.
Alle gekheid op een stokje. Na het lezen van de notities uit 1984 was ik verbaasd dat er zo veel gelijkenis was en hoe weinig er eigenlijk is veranderd. Duidelijk een staaltje van duurzaam beleid. Maar ook best wel erg eigenlijk? Als er relatief zo weinig verandert, maken we ons met z’n allen toch wel behoorlijk druk iedere keer dat we een verandering invoeren. Het is vooral de kleinschaligheid van die veranderingen die ik opmerk, als ik er met de notities uit 1984 in mijn hand op terugkijk.
Onlangs volgde ik de
directors course van Ticer Summerschool, waarin het over strategie ging. De cursisten hadden hun eigen strategische plannen meegebracht. Aan de hand van een model werden de plannen doorgelicht. Ik merkte op dat onze Maastrichtse plannen helder waren, maar dat we te weinig aandacht hadden besteed aan de gevolgen van de strategische koers die we uitzetten. De les die ik leerde, was dat we veel beter de gevolgen en risico’s van bepaalde beslissingen in kaart moeten brengen.
Daarnaast was het interessant om te zien welke invalshoeken bibliotheken kiezen om hun strategische plannen te beschrijven. De ene bibliotheek beschrijft haar strategie vanuit de
stakeholders, de ander vanuit de instelling en weer een ander vanuit de functies.
Opvallend was dat alleen universiteitsbibliotheekdirecteuren aan de cursus meededen. Ik was de enige deelnemer uit een openbare bibliotheek. Hebben de OB-directeuren geen cursus meer nodig?
Hoe duurzaam zijn de strategische plannen die we nu maken? Is er over 28 jaar een manager die onze plannen van nu boven tafel vist en zegt: jeetje, dat was echt nog prehistorie? Dan kunnen we stellen dat er echt iets is veranderd. En dat niet alleen het bibliotheekbeleid duurzaam is, maar dat de bibliotheek een duurzame positie inneemt in onze samenleving.
Zie ook
de fotoreportage met foto's van Centre Céramique Maastricht
Tekst: Carin Klompen, hoofd Stadsbibliotheek Centre Céramique Maastricht
Foto's: Eimer Wieldraaijer
In de aanloop naar de feestelijke bekendmaking van de Beste Bibliotheek van Nederland 2012, op 24 oktober a.s, zullen op deze website (in willekeurige volgorde) de komende weken persoonlijke columns van de directeuren cq managers van de genomineerde bibliotheken gepubliceerd worden. Aangezien de verkiezing Beste Bibliotheek van Nederland dit jaar in het teken staat van het thema 'duurzaamheid' is hen gevraagd dit als uitgangspunt voor hun column te nemen.