Pieter Johannes (Pier) van Swigchem trad in 1949 op 30-jarige leeftijd officieel in dienst als directeur van de Bibliotheek Den Haag als opvolger van Henri Greve en wordt, net als Greve, gezien als een van de grote namen in de geschiedenis van het Nederlandse bibliotheekwezen.

Van Swigchem schreef verschillende artikelen voor vakbladen, zoals Bibliotheekleven, waarmee hij een stempel drukte op het denken over de openbare bibliotheek. Hij promoveerde in 1966 op de dissertatie De Nederlandse openbare bibliotheken en hun boekenbezit; een onderzoek naar het boekenbezit voor volwassenen in de algemene, rooms-katholieke en protestants-christelijke openbare bibliotheken in Nederland, waarin hij onder andere constateert dat de Nederlandse openbare bibliotheken een grote achterstand hadden op die in Engeland en Denemarken, waarvan de collecties vaak twee tot drie keer zo groot waren.

Pier van Swigchem vervulde, naast zijn directeurschap, verschillende bestuursfuncties voor nationale en internationale organisaties, zoals de Centrale Vereniging en de IFLA.

Paul Schneiders karakteriseert Van Swigchem in zijn boek over honderd jaar Bibliotheek Den Haag, getiteld Een Eeuw Informatie, Educatie En Inspiratie - Openbaar Bibliotheekwerk in Den Haag 1906-2006 (pdf), zeker in zijn beginjaren als directeur in de jaren vijftig, als een vernieuwer, die de nadruk legde op de noodzaak aansluiting te zoeken bij een veranderende maatschappij. 'Klopt de polsslag van deze tijd ook binnen onze muren?' vroeg Van Swigchem zich af in zijn in 1952 verschenen artikel ‘Leeszaalstijl’. Zich verplaatsen in wat de gebruiker wil, aansluiting zoeken bij wat het publiek wenst en zich niet opstellen als een instelling die de bezoekers 'hoog-culturele wijding en stilte' opdringt, waren voor een openbare bibliotheek belangrijke uitgangspunten, zo vond Van Swigchem.