De Belgische kinderboekenuitgever Clavis demonstreert op de Antwerpse boekenbeurs, die nog tot 11 november loopt, een voorleesrobot in de vorm van een plastic uiltje, dat de naam Luka gekregen heeft.
De voorleesrobot, die gemaakt wordt door de Chinese fabrikant Ling Technology, werd twee jaar geleden geïntroduceerd in de Verenigde Staten en is daar inmiddels 260.000 keer verkocht. Het apparaat heeft een winkelprijs van tweehonderd euro en bovendien moeten gebruikers ook nog audiofiles kopen, alsmede het kinderboek waaruit wordt voorgelezen. ‘Zo gauw het boek onder de uil wordt gelegd gaat die van start. Telkens als een bladzijde wordt omgeslagen gaat het verhaal verder. Het is ook mogelijk om alleen audiobestanden te laten afspelen. In het Nederlandse taalgebied zijn ruim honderd boeken beschikbaar. Die worden niet voorgelezen door een mechanische stem, maar door een Nederlandse en Vlaamse. Door middel van een app kunnen ook ouders en grootouders verhalen inlezen,’
aldus Boekblad (inloggen vereist).
Partners van
Clavis in dit project zijn uitgeverij De Eenhoorn en de Nederlandse uitgeverij Rubinstein, die meedoet in de pilotfase.
De presentatie van de voorleesrobot heeft al geleid tot kritiek, met name van kinder- en jeugdauteur Marc De Bel. Hij zegt in
Het Nieuwsblad onder andere: ‘Ik vind ze even fake en zielig als sekspoppen voor volwassenen. Kinderen willen niet liever dan dat er verhaaltjes worden voorgelezen, maar dan wel door iemand van vlees en bloed. Zeker voor jonge kinderen is zo'n apparaat nefast, omdat zij connecties gaan leggen. Als een robot een boek voorleest, gaan ze voorlezen automatisch linken aan iets wat kil en koud is. Wanneer mama, papa, broer, zus, oma of opa - mensen die hen graag zien - hen op de schoot nemen, knuffelen en een verhaal voorlezen in een liefdevolle en knusse sfeer, zullen kinderen positieve gevoelens aan boeken koppelen.’ De Bel zegt in zijn testament op te zullen nemen dat de plastic uil nooit zijn boeken zal mogen voorlezen.
Het Nieuwsblad citeert echter ook ‘voorleesexpert’ Gil Geron, die stelt dat interactief voorlezen door mensen weliswaar het beste is, maar toevoegt dat de voorleesuil ‘nochtans een zeer mooie aanvulling [kan] vormen voor wanneer ouders te weinig tijd hebben om interactief voor te lezen. We kunnen blijven schreeuwen dat het niet goed is, dat ouders daar wel tijd voor moeten maken, maar ik heb toch liever dat kinderen de verhalen van een uil horen dan helemaal niet.’