Verhuizen. De zoveelste verhuizing. Bedienden, in werkkledij, vuil, bezweet. Honderdduizenden boeken hebben ze al verplaatst, vroeger. Vele jaren lang zijn regelmatig boekenkasten verplaatst, gemonteerd, legborden verplaatst, in onze zeven bibliotheken. Er is er altijd wel een die verhuist, of uitbreidt. Twintig, dertig jaar werken in een bibliotheek laat zijn sporen na. En nu nogmaals, deze keer het grote werk, midden in de grote vakantie: augustus, oogstmaand.

Veelal late veertigers, vijftigers, veelal dames. Velen zonder vaste aanstelling, contractuelen. De lage wedde van stadspersoneel, plus het lage pensioen van de ‘privésector’. Nauwelijks bevorderingskansen. Avondwerk tot 20.00 uur, bijna elke week weekendwerk. Geen rustige nine to five.
Veel verplichte nascholing, alles verandert.
Gestart met handgeschreven uitleenregisters en cataloguskaartjes, eindigend met RFID, automaten, 23 dingen en de vele stadia daartussen. Levenslang leren, letterlijk.
In september gaan ze opnieuw ‘op cursus’, iedereen, dagenlang, ze worden floorwalkers. Het eindigt nooit. Maar moe zijn is geen optie nu.

Werklui van elders? Ja, om de containers op vrachtwagens te laden en te lossen. De tonnen boeken dienen de bibliotheekbedienden zelf te verplaatsen, nog wel geordend ook. Containers en dozen vullen, stapelen. Containers en dozen naar de juiste plaats slepen en leegmaken. Elk boek van een klever voorzien, aanpassen in de computer. Zeventigduizend, in één maand tijd. En vijfentwintigduizend cd’s en… In de nieuwe kasten plaatsen, herplaatsen. Tot het goed is voor de ‘baas’, die ze niet veel zien, die wroet aan dossiers, zich met pijnstillers en wandelstok rechthoudt, sukkelt met rugpijn na een ongeval.

Toch weinig weemoed bij het verlaten van het oude nest. Iedereen is opgeladen met spanning voor de nieuwe stek. Terwijl de kleinkinderen aan zee spelen. Weg mooie vakantieplanning dit jaar.

De bibliotheekbedienden zweten verder, bukken en strekken, tillen en heffen, kramp in de armen, verder stapelen. Pijn in schouders, nek, polsen, rug, knieën en heupen willen ze niet tonen, niet voelen. Het grootste feest sinds dertig jaar staat voor de deur!

En het moet een knal geven.
En het gaf een knal. Vele knallen. En, nu nog steeds, naknallen.

Achteraf: de blije vermoeidheid in vrije val. Immense tevredenheid. Een aantal kneuzingen, spierletsels, operaties, breuken, soms blijvende pijn, een paar maanden thuis van het werk. Toch sterft de glimlach niet. Weer klantvriendelijk op hun post, eindelijk, na al die jaren in een krocht, laten zien wat ze écht waard zijn. Aan de hele wereld als het moet.

Helden?
Voor mij wel, allemaal.

Lieven Senepart
Bibliothecaris Stedelijke Openbare Bibliotheek Dendermonde

Voor een interview met Lieven Senepart, zie het artikel 'Bibliotheek Dendermonde: "Deze bibliotheek is cool"'

Voor een fotoserie met foto's van Bibliotheek Dendermonde, zie hier.