Een jaar voordat we begonnen met de retailformule hadden we een klein medialabje opgezet met wat iPads, Apple-computers en iPhones. Ondanks de beveiliging moesten we het experiment na twee maanden stoppen, omdat een deel van de apparatuur was gestolen. Heel vervelend.
In juli 2013, na de verbouwing tot retailbibliotheek, leek het beter te gaan. Tot het nieuwe jaar. Het begon met een duur scherm van 800 euro, waarop ons buitenlandse krantenabonnement was te lezen. Tien minuten voor tijd de bedrading losknippen en vijf minuten voor sluitingstijd even goed kijken waar het weinige personeel rondloopt en dan als een haas er vandoor gaan. We hadden er nog achter aan kunnen gaan, volgens mijn collega. Maar of dat een verstandige beslissing zou zijn geweest? Vlak daarvoor was er al een duur Apple-board gestolen. Dat leek een incident. Maar een paar dagen later verdwenen ook dure microfoons uit de geluidsstudio. Een man die daar vaak zit, schiet me aan om dat te melden. Hij ziet de jongens alles losknippen en in hun tas doen, maar hij krijgt een waarschuwing dat ze hem weten te vinden als hij ze verlinkt. Ik krijg een tip van een andere klant wie het zijn geweest, maar wat kun je doen? Eerder al hadden we een aantal keren losse schroeven gevonden bij de dure camera en diverse iPads. We moesten draconische maatregelen nemen, anders zouden we niets meer overhouden. Er hangt nu camerabewaking.
Volgens mij zijn we in de bibliotheek veel te naïef in dit soort zaken. Waarom niet net als in musea grote tassen inleveren bij de ingang?
Er waren de afgelopen tijd meer ongemakken in het Medialab. Elke dag groepen jongetjes die elkaar de tent uitvechten om bepaalde spelletjes te spelen. In het begin was er nog geen restrictie ten aanzien van het gebruik, maar dat hebben we recentelijk wel ingevoerd. Anders blijven bepaalde jongens de hele dag bezig. Nu hebben ze niet meer dan een uur. Toch blijven de geluidsoverlast en het stiekem eten en drinken een terugkerende ergernis. Op een cursusdag retailtraining leren we hoe we dit soort situaties moeten aanpakken.
We hebben ook drie heel dure draaistoelen voor het beluisteren van muziek. Een leuke hobby was om daar rondjes mee te draaien. Ergerniswekkend. Dan maar de stoelen vastgezet, met als gevolg dat nu een van de stoelen kapot is, omdat dat draaien toch moest en zou lukken.
Een ander fenomeen is van een heel andere orde. Op een zaterdag valt het me op dat een klein meisje (8 jaar) er om tien uur bij opening al is en pas tijdens sluitingstijd weggaat. Op mijn vraag hoe dat zit, vertelt ze dat haar moeder werkt, dat haar vader ergens anders woont en dat haar broertje bij een vriendje logeert. We spreken de moeder daar later op aan. Een paar maanden daarvoor hadden we al eens een meisje van 5 à 6 jaar na sluitingstijd buiten moeten zetten zonder ouders. Moeder was naar de sportschool en zou haar zo komen ophalen. Daar hebben we toch maar even op gewacht, want het was donker en er hingen nog wat jongens rond de bibliotheek.
Allemaal voorbeelden van de keerzijde van de bibliotheek als huiskamer. Het is zo druk geworden, dat het bijna niet opvalt als zo’n meisje de hele dag achter een computer zit. Maar omdat je niet meer achter een balie zit, ben je er gelukkig snel bij. Dat was in de oude situatie niet het geval geweest.
Agnes Klitsie